Toveren met naaldjes.

Ik loop sinds mijn jeugd mijn recreatief, liefst in de bossen, een rustig parcours, niet constant, een liefhebberij en vrije tijdbesteding.
Het is nu al wat jaren geleden, maar tijdens het lopen kreeg ik rond km 2 pijn aan de binnenkant van de knie en in mijn lies. Genoeg pijn om eerst wat door te bijten en dan te stoppen. Tijdens mijn dagelijks leven geen pijn. Hum. Ik dacht eerst aan mijn kleermakersspier of de Sartorius, die loopt immers vanaf het heupbeen naar de binnenzijde van de knie. Wat rekken, ontstekingsremmers nemen. Dan, tijdens een loop waar ik boos werd op mezelf omdat ik de ‘blessure’ niet eerst liet genezen, struikelde ik over een boomstam en viel met een keiharde smak op de grond. Waarschijnlijk omdat ik mijn been niet goed kon heffen, gelukkig op het einde van de loop.

Begin van miserie. Gedurende dagdagelijkse bezigheden weinig hinder, maar de wandelweg van 5 minuten samen met mijn dochter naar school ging nog net, terugkomen was een pijnlijke en moeizame affaire. Doorstappen ging niet meer. s’ Nachts werd ik wakker van de pijn, pijn die soms ging vanaf mijn heup, over de zijkant van mijn bovenbeen tot mijn enkel. Soms ook de voorzijde van mijn been, mijn lies… Ook de ‘sok-aan’ beweging in mijn heup zat volledig vast. Autorijden was soms moeilijk, gas geven was er soms teveel aan.  Gelukkig ben ik kinesiste, ik wist dat het spierpijnen waren, spieren die ongelofelijk gespannen stonden. Gelukkig een tweede keer, omdat ik door mijn jarenlange beroepservaring als massagetherapeute in de USA geleerd had over triggerpunten. Ik wist gewoon niet dat ze zo veel pijn konden veroorzaken. Ik kon mezelf behandelen, wat ik ook deed, maar toch voelde ik dat ik hulp nodig had.

Mijn Adductor Longus, Piriformis, Quadriceps, Gluteus Minimus en de Satorius hadden triggerpunten. Ik heb me laten behandelen met Dry Needling, wat een ervaring. Na de eerste sessie was mijn beweeglijkheid 90% terug, na een tweede en laatste sessie voelde mijn been los en vrij aan, ik kon het in alle mogelijke richtingen draaien, wat een plezier. Ik heb mezelf tijdens de sessie door wel behandeld met massage en een tennisbal.

Ik dacht toen “dit wil ook kunnen, toveren met naaldjes”. Ik heb dus de tweejarige opleiding  myofasciale therapie met succes gevolgd, mijn enthousiasme deel ik nog steeds met mijn patiënten.

Soms zit mijn heup weer vast, maar nu weet ik dat ik er snel moet reageren, pijn gaat zelden spontaan weg, integendeel, meestal wordt die gewoon erger.